Copyright -  Heimatkreis Saatzig/Pommern - Bundesgruppe e. V.   mit Sitz in Eutin

DE MARÄNEN

In Pommernland da is een See,  so grot un deep, Madue hitt he,  

de is so spegelblank un klar, un Fisch sind in, de Fisch sind rar.

Ja, de Maränen dat sind Fisch, dat is so wat vör Königs Disch,

in Dütschland ümlängs hen und her giwt’t sunnen schieren Fisch nich mehr.

Een Land is, as een Paradies, da fällt keen Schnee, da freert keen Is,

by Dag und Nacht, det ganze Jahr is da de Himmel hell un klar.

De Winter is da warm un schön, to Niejahr sind de Wieschen grön,

de Mandelboom de grönt un blögt, de Stieglitz un de Bookfink brögt.  

Un by den hellen Sonnenschien gerött da prächtig Aowt un Wien,

dat strahlt un prahlt so geel un rot un rükt so söt un schmeckt so goot.

Wo Elsen hier un Barken stahn, kaast du da unner Lorbeer’n gahn,

un sökst du Disteln vör de Schwien, so findst du Myrth un Rosmarin.

Da is een See, so breet un lang, so still un blag un spegelblank,

da kemen de Maränen her, un ick vertell dy, wo dat wöör.

In Kolbatz stünn in oller Tied een prächtig Kloster grot un wiet,

keen anner Kloster wer em gliek. De Mönch, de weren mächtig riek.

An söstig Dörper deenten ehr mit Geld un Goot un Knecht un Peer,

der Städer müssten Schott ehr tahlen, söß Möllen müssten vör ehr mahlen.

Vull Schap un Köh was ehre Weid, vull Hirsch un Reh was ehre Haid,

van Winter- un van Sommerkorn stünn vull ehr Feld, vull Aowt ehr Goorn.

Ehr Keller was vull Beer un Wien, ehr Weitenbrot was witt un fien,

se eeten dato Speck un Wost, dat mök ehr immer goden Dost.

Ick wull woll mit tofreden sind, doch was da ees een Minschenkind,

een Münch, de hat in’t Utland lehrt un da up Wollschmack utstudeert.

Den was dat Eten gor nich recht, de Braden wer em vel to schlecht,

de Wien de wer em vel to sur, vör Halfbeer hadd he gar ‚nen Schur.

To schwart wer em dat Weitenbrot un Has un Fisch schmeckt em nich god,

de groten Heekt un Schlie un Aal, de möken em nich wenig Qual.

Maränen war syn Leibgericht, drup was he ganz un gar verpicht,

un weil he nich Maränen hadd, et he sich lever gar nich satt.

Wenn he to Vesper singen sull, wer’t Kopp em van Maränen vull,

he hät by Dag un uck by Nacht an nischt as an Maränen dacht.

Un as dat ümmer länger durt, da hat de Düwel em belurt,

de fött den Minschen ümmer an, wo he’n tum besten faten kann.

De sprak to em, wat trurst du so un warst nich dynes Lewens froh,

gedenkst du an dat Schriftwort nich: „In deiner Jugend freue dich.“

De Münch de säd, du Minschenkind, wem bist du denn, lat my doch sind,

mut ick uck truren fröh un lat, du wetst my doch nich Hülp un Rat.

De Düwel segt: ick bin de Mann, de helpen will un helpen kann,

ick bin Magister Gieremund, verstah dat Heckschen un den Grund.

De Münch sprak: bist du sunnen Keer, so hecksch my mal Maränen her.

De Düwel segt: tru man up my, Maränen ja, de bring ick dy.

Doch mutst du weten, keener giwt umsüß wat weg, hier is een Schrift,

da unnerschriew dy schlecht un recht un deen my as en trüen Knecht.  

Denn bring ick, her de Hahn noch krägt, dy dat Gericht, wonah dy hägt.

He schrew un sprak: Een Mann, een Wort, un damit ging de Düwel fort.

De Münch keek em nieschierig nah, wat sach he da, wo würd em da,

da unnen kiki en Peerfoot vör, da markt he, wem de Fremder wöör.

Nu was syn schwöre Sün em leed, he schlög sich an syn Bost un schmeet

mit Süften sich up syne Knee un schreg: Wo deet myn Hart my weh!

Dunn is he nah den Abt hengahn, de Bicht de hät he vör em dahn.

De hät sich hen un her besunn’n, da säd he froh: Nu hew ick’t fun’n.

Da Dag ging hen, de Avend kam, de Mand ging up, de Abt de nam  

da Stock un Hot un ging alleen to’m See hen awer Stock un Steen  

Klock elf schlögt up den Klostertorm, da brust de See, da sust de Storm,

da keek de Abt un keek umher, ob nich all wat to kieken wör.

Da sach he eenen düstern Schwark rantrecken , dat was Düwelswark.

De Abt de krüzt un segent sich, syn Angst war grot un fürchterlich.

De Wulk kam ümmer neger ran, de Abt keek ehr mit Schuddern an,

den Bösen würd he da gewahr, da stegen em bargup de Har.

Doch blew he up syn Föt noch stahn un krägt liewhaftig as en Hahn,

dat hört een Hahn in synen Stall un krägt em nah mit hellem Schall.

Un all de Hahns de krägten lud, as höhnten se den Düwel ut,

un as de Düwel dat hät hört, da hät he mäglich sich verfert.

Un by den groten Schreck leet he de Fisch rin fallen in den See,

em was nich woll, em brennt de Stell, mit Floken for he in de Höll.

Naht Kloster üm de Abt is kehrt un hätt den Sünner absolvert

un em vermahnt, so vel as recht un dre Dag Fasten uperlegt.

Ees kam de Klosterfischer an: Kiekt mal wat eener fängen kann,

ick hew doch van myn Kinnesbeen myn Lewdag sunnen Fisch nich sehn.

„Dat sind Maränen up myn Ehr!“ reep Vater Kiesätsch, „wies mal her.“

De Abt de draut em mit de Hand, un da besun he sich halland.

Da wör den Abt ierst apenbar, da würd em wiß un sunnenklar,

dat Satan, as he ut dunn reet, torüg em de Maränen leet.

De hadden in den See recht Aort un weren da sehr woll verwahrt.

De Abt un all de Klosterherrn De eten’s vör ehr Lewen gern.

De sind nu längst all schlapen gahn, Gott schenk ehr’n fröhlich Uper stahn!

Un uk dat Kloster is verstört, keen Psalmensingen ward da hört.

De Tied is hen, de Lüd sünd dot,  Doch de maränen sünd noch god.

Un bröcht ehr ok de Düwel her, dat schmeckt upstuns keen Minsch nich mehr.